Anna-Eva Tulkens: “Ik kijk mijn kanker aan, waardoor ik hem beter heb leren kennen en niet bang ben”

Bij Anna-Eva Tulkens (1981) werd in de zomer van 2013 een zeldzame vorm van longkanker geconstateerd. Met uitzaaiingen. Toch kwam er na de boodschap dat ze niet beter zal worden, een golf van rust over haar heen.

“Het was overmacht, ik kon niets anders dan me er aan overgeven. Ik heb nooit gerookt, leefde gezond, was best sportief en toch werd op mijn 32ste longkanker ontdekt. Het bleek te worden veroorzaakt door een EGFR-mutatie, die relatief vaker voorkomt bij jonge vrouwen met Aziatische roots. Nee, ik was niet boos toen ik dit hoorde en dacht niet: ‘Waarom ik?’ Ik was blij dat er eindelijk een oorzaak was gevonden voor de klachten die me al maanden dwars zaten. Ik was de hele tijd moe, hardlopen lukte niet en mijn nek en schouders zaten vast. Toen het longkanker bleek te zijn, realiseerde ik me dat ik een zwaar, hobbelig pad af moest. Dat kon voor mijn gevoel alleen als ik het aanvaardde. Sindsdien kijk ik mijn kanker aan, waardoor ik het idee heb dat ik hem beter leer kennen en er niet bang voor ben.”

Lichtpuntjes
“De boosheid die in het begin uitbleef, kwam ook later niet. Ik heb ervoor gekozen om me vooral te richten op wat nog wel kan en lichtpuntjes te blijven zien. Voordat ik ziek werd, liep ik mezelf voortdurend voorbij. Tegenwoordig kijk ik om me heen en kijk ik onbevooroordeeld naar wat er is. Ik zie de krenten in de pap en pik ze eruit. Echt contact met anderen bijvoorbeeld, de waarde van vriendschap, liefde tussen mij en de mensen om me heen, ik zie zoveel beter wat écht belangrijk is.”

Onvoorspelbaar
“Tot twee keer toe was er een pil die speciaal bij deze vorm van longkanker kan worden ingezet. Beide keren sloeg het waanzinnig aan en werden de uitzaaiingen teruggedrongen. Helaas muteerde de kanker telkens, waardoor de pillen niet meer aansloegen. Ik krijg nu chemo en daar reageer ik goed op, maar de uitzaaiingen in mijn lever zijn onvoorspelbaar en het kan zomaar afgelopen zijn. Het is raar om hiermee te leven. Een heel heftige confrontatie ook, die mij heeft gedwongen om kleur te bekennen. En die kleur is zachtroze. Ik had daar nooit iets mee, maar het staat voor de zachtheid in mezelf en hoe ik met dingen wil omgaan. Ik gun mezelf en de mensen om me heen warmte en liefde.”

Tip van Anna-Eva

Ondertitel jezelf. Daarmee bedoel ik dat het belangrijk is om te vertellen waar je gedrag vandaan komt. Als ik tegen een vriendin die langs wil komen, zeg dat het niet uitkomt, bestaat het gevaar dat ze niet nog een keer voor de deur staat. Daarom leg ik tegenwoordig uit dat ik nul energie heb, maar het heel tof zou vinden als ze een andere keer komt. Dat helpt mij én de mensen om me heen.

24 februari 2017

Op 24 december 2017 is Anna-Eva overleden.
Zij was actief lid van het patiëntenpanel van Longkanker Nederland. Daarnaast heeft Anna-Eva presentjes ontwikkeld die drempels verlagen, harten verzachten en elkaar helpen praten. Deze verkocht ze via de webshop van haar website www.hoestie.nl

Anna-Eva heeft ook ‘Hoestie.nu?’ ontwikkeld. Dit is een digitale tool die kankerpatiënten helpt bij het informeren van hun sociale omgeving over hun ziekte. In maart heeft het project ‘Hoestie.nu?’ de Roche Oncology Award 2017 gewonnen.

We willen graag een mooie quote van Anna-Eva delen:

Om náást elkaar te kunnen lopen,
in plaats van achter elkaar aan,
moet je durven voelen wat je wilt vasthouden
maar óók wat je kunt loslaten.

Wij wensen Bram Verhees veel kracht bij het gemis van zijn prachtige vrouw.