Bastiana Hartogsveld: "Ik besloot de moed niet op te geven"

Bastiana Hartogsveld (1944) kreeg acht jaar geleden de diagnose uitgezaaide longkanker. Volgens de huisarts zou ze niet langer dan een jaar meer leven, maar dankzij nieuwe medicijnen is ze er nog steeds.

“Ik zag het in de ogen van mijn zoon. De manier waarop hij naar me keek, de paniek in zijn blik. Toen ik mijn andere zoon zag huilen, wist ik dat het mis was. Ik was voor een longpunctie onder narcose gegaan omdat de longarts een plekje in mijn longen niet vertrouwde. Ik vond dat eerlijk gezegd onzin. Ik had nooit gerookt en altijd gezond geleefd. Met mij kon niets ergs aan de hand zijn. Tijdens de ingreep onderzocht een patholoog het weefsel van het verdachte plekje. Het bleek kwaadaardig en er werden meteen een longkwab en dertien lymfeklieren weggehaald. Dat de ingreep zo heel anders ging dan ik had gedacht en de uitkomst zo verschrikkelijk was, haalde me onderuit. Omdat één van de lymfeklieren aangetast was, kreeg ik zes zware chemo’s. Desondanks had ik volgens de huisarts geen jaar meer te leven, wat de volgende klap was. Hij had gelijk dat longkanker met uitzaaiingen een heel slechte diagnose is, maar ik besloot de moed niet op te geven. Dat zit niet in mijn aard. Ik ben een ras optimist en altijd vol vertrouwen op een goede afloop.

In eerste instantie leek ik gelijk te krijgen, want bijna vijf jaar lang bleef ik schoon. Dat er toen opeens uitzaaiingen werden gevonden, was wederom een enorme dreun, maar ik hield hoop. Ik kreeg doelgerichte therapie, dat geweldig aansloeg. Twee en een half jaar waren er geen tumoren meer te zien, totdat er in september 2016 weer uitzaaiingen werden gevonden op verschillende plekken in mijn lichaam. Ik ben zó dankbaar voor de wetenschap, want inmiddels was er een andere doelgerichte therapie beschikbaar, een nieuwe kankerremmer. Ik startte met de maximale dosis, wat heel zwaar was. Het was een gevecht om de behandeling vol te houden. Ik had vreselijke buikloop, voelde me ontzettend ziek en bij tijd en wijlen zelfs wanhopig. Ik heb wel eens met die pil in de handen gestaan en getwijfeld of ik hem wilde nemen. Ik voelde me zó slecht. Maar natuurlijk nam ik ‘m, elke dag weer. Ik wil genieten van mijn zoons, mijn vier kleinkinderen, mijn vrienden, de muziek en natuur waar ik zo van hou. Na zes weken slikken kreeg ik een scan en wat bleek: de tumoren waren geslonken! Ik kon het nauwelijks bevatten. Omdat het zo goed aanslaat, ga ik nu naar een lichtere dosis. Kijken of het dan ook zo goed blijft werken.

Ik voel me soms een clown op een koord die elk moment naar beneden kan vallen. Zo spannend en onzeker is het. Zo lang ik blijf staan, geniet ik waar ik kan. Ik rol met mijn zoons over de grond van het lachen bij Jochem Meyer, ik wandel door de duinen en discussieer over de vluchtelingencrisis. Ik ben niet alleen longkankerpatiënt. Ik ben Bastiana, die niet bang is voor de dood, maar gewoon nog geen afscheid wil nemen. Daarvoor hou ik teveel van het leven.”

23 december 2016

Tip van Bastiana

Het is belangrijk om niet altijd flink te willen zijn. Ook een dansende clown op een koord heeft een vangnet nodig. Vraag daarom om hulp bij de mensen om je heen of bij een instantie. Iemand die je steunt, bij wie je je kunt uiten en je verdriet kunt delen. De steun van anderen, voedt mijn kracht. Het maakt me sterker.

Bastiana schreef het boek ‘Reiken naar de hemel’ wat een steun kan zijn om ondanks de zware diagnose longkanker uit het leven te blijven halen wat mogelijk is. Bestel hier haar boek

Op 15 oktober 2018 is Bastiana, in onze besloten Facebookgroepen bekend als Janny, overleden.

Wij wensen haar familie en vrienden veel sterkte.