Caroline Steenwijk: “Ik zie mijn kanker als een metgezel die mij naar het einde brengt”

Caroline Steenwijk (1955) kreeg in 2014 de diagnose longkanker. De artsen gaven haar niet meer dan twee á drie weken. Door immuuntherapie werden die weken uiteindelijk jaren.

“Toen ik vanmorgen wakker werd, voelde ik mij een gelukkig mens. Ik ben er nog. Ik ben dankbaar voor de verandering die ik door mijn longkanker heb doorgemaakt. Voordat ik ziek werd, was ik veel met anderen bezig. Ik zorgde alleen niet zo goed voor mezelf, anderen gingen altijd voor. Dat is nu omgedraaid. Door deze ziekte heb ik veel geleerd over mijzelf en ben veel bewuster gaan leven. Ik ben onder meer nog bewuster met voeding omgegaan, krijg regelmatig therapeutische ondersteuning in vele vormen en mediteer regelmatig. Verder heb ik heel veel steun aan mijn geloof. Mijn motto is: ‘Wat de toekomst brenge moge, mij geleidt des Heren hand’. Ik voel beter waar ik behoefte aan heb en volg mijn hart. Net als het hart-tot-hart contact met de mensen om mij heen. Mensen die me bijstaan op velerlei gebied, met wie ik lach, huil en mooie gesprekken voer.”

“In november 2014 kreeg ik te horen dat ik longkanker heb. De ruimte tussen mijn hart en longen zat vol tumoren. De enige klachten die ik had, was een opgezwollen gezicht en ik was wat kortademig. Ik kreeg een korte prognose, maar kon me daar vrijwel meteen bij neerleggen. Ik keek terug op een mooi leven, het was goed. Toen de longarts na nader onderzoek chemo en bestraling voorstelde, stemde ik daarmee in. Tijdens deze eerste zeer intensieve dagen, las ik op internet dat stoppen met roken 33 procent meer kans geeft op het aanslaan van de behandeling. Ik ben altijd een happy smoker geweest en genoot van elke sigaret, maar nu besloot ik te stoppen. Als het mijn behandeling ten goede kwam, moest dit gewoon gebeuren.”

“De bestraling sloeg aan, maar de chemo niet. In september 2015 bleek de kanker opnieuw te zijn gegroeid. Ik had er vrede mee dat het einde naderde, maar ik miste op deze plek de deskundigheid van palliatieve terminale zorg. Ik had geen vrede met de wijze waarop er met mij werd omgegaan en voelde me onbegrepen. Daarom besloot ik van ziekenhuis en dus ook van specialist te veranderen. De oncoloog in het andere ziekenhuis stelde immuuntherapie voor. Ik raakte in paniek omdat ik mij op het einde aan het voorbereiden was. Nu kwam hij ‘zomaar’ met een nieuwe behandeling! Tijdens een meditatie voelde ik dat ik deze behandeling moest proberen. Ik stond er helemaal achter.
In december 2015 ben ik met immuuntherapie begonnen. Het sloeg geweldig aan, want de tumoren verdwenen grotendeels. Helaas werden de bijwerkingen steeds erger. In juli 2016 was er geen tumor meer te zien, maar lag mijn systeem zo overhoop, dat in goed overleg de therapie werd gestopt. Ik werd té ziek van de immuuntherapie.”

“Ik ben nu een jaar verder en nog steeds is er in mijn longen geen plekje te zien. Gelukkig maar. Als het terugkomt, zal ik ermee kunnen leven. Ik zie mijn kanker als een metgezel die mij naar het einde brengt. Daar kun je maar beter vriendschap mee sluiten. Ik hoef niet te winnen. Ik wil me goed voelen, genieten en straks zo vredig mogelijk sterven.”

“Vandaag, 21 november 2018 is een bijzondere dag voor mij. Ik vier dat ik 4 jaar verder ben na de diagnose longkanker niet-kleincellig, fase IV met een grote tumor die mijn bovenste holle ader voor 80% afsloot.
Mijn dank gaat uit naar iedereen (en zeker ook de ongeziene geestelijke wereld) die mij tot vandaag gebracht hebben.”

Foto: (c) 2017, Eric Steenwijk, Geleen

Tips van Caroline

Leer jezelf kennen en doe vooral dingen die je gelukkig maken.

Zondag 16 februari 2020 is Caroline Steenwijk in Born overleden.

Ze was jarenlang lid van ons Patiëntenpanel en heeft zich altijd vol overgave ingezet voor mensen met longkanker en hun naasten. Lees het In memoriam.