Lees verder
Maarten is een man van 61 jaar. Hij wil graag zijn ervaringen delen. Hij doet dat in de vorm van een interview met zichzelf.
We zijn in november 2023 en aan de keukentafel tegenover mij zit een vriendelijke man. Hij vertelt over zijn bijzondere leven. Hij houdt ervan mensen een beetje voor de gek te houden en noemt zichzelf een mopperkont. Maarten vertelt dat hij de komende week weer zijn jaarlijkse APK krijgt vanwege zijn COPD: longfoto, bloedtesten, hartmeting en een COPD-blaastest. Maarten noemt het ‘een leuke ochtend met wisselende onderwerpen’. Meneer zit op zijn praatstoel, merk ik. Na nog een paar koppen koffie sluiten we af met een groet en wensen elkaar het beste.
De uitslag van de COPD-test wijst uit dat Maartens zuurstof toch wel heel laag is. Er wordt besloten een longfunctietest te doen. Door allerlei omstandigheden (een val op een gladde vloer, afspraak bij verkeerd ziekenhuis, verkoudheid) is het dan pas 4 maanden later als hij in het goede ziekenhuis is voor de longfunctietest.
Heel erg schrikken
Maarten krijgt een bodybox of zoals hij het zelf noemt ‘de botoxbox’. Vanwege de oplopende spanning maakt hij er een grapje van. "De clown in mij is wakker", zegt Maarten. Het gaat nu snel. Er wordt haast gemaakt. Maarten krijgt een CT-scan en daarna ook nog een PET-scan. Eigenlijk willen de artsen ook een biopt doen, maar dat blijkt te risicovol in verband met een mogelijke klaplong. Maarten zou nog minder lucht hebben als het misgaat.
Op 28 maart 2024 komt de uitslag van de PET-Scan. Er zit een vlekje op de linker bovenlong. Er wordt besloten een bestralingstraject te starten. “Ik schrok me helemaal het schompes. Ik heb 40 jaar gerookt. Ik was 4 jaar eerder gestopt. Je weet wel dat het kan gebeuren, maar je voelt het niet. Je weet pas dat je longkanker hebt, totdat het ook echt door de arts wordt gezegd. Ik heb mijn hele leven gedaan wat ik wilde. Ieder mens maakt wel eens ongezonde keuzes. Ik heb dan ook geen spijt.”
Blijven lachen
Een week later belt dokter Franken van het Instituut Verbeeten om uitleg te geven hoe het verder gaat. Duidelijk en zakelijk. Vermoedelijk 3 keer bestralen. Er blijft waarschijnlijk wel littekenweefsel over. In april zijn de bestralingen. In het begin heeft Maarten nergens last van, maar na twee weken komt toch de vermoeidheid opzetten.
Inmiddels zit Maarten in de nabehandeling. Hij heeft iedere 3 maanden controle. Zijn huidige leven gaat met met ups en downs. Hij heeft veel ingeleverd qua uithouding en kracht. Maarten geeft de bestraling de schuld. In december staan nog 7 afspraken in zijn gezondheidsagenda. “Maar ik blijf lachen”, zegt Maarten. “Dat is voor mij de beste manier om met dit alles om te gaan.”