Lees verder
Twee jaar geleden gaat Marina naar de huisarts. Ze heeft last van tintelende handen en heeft er steeds minder kracht in. Marina wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis. Tot haar schrik hoort zij dat er een agressieve tumor in haar lijf zit. Ze heeft nog maar kort te leven en is bang dat ze de 60 niet zal halen. Inmiddels is Marina de 61 gepasseerd. Deze zomer sprong ze uit een vliegtuig aan een parachute.
Nog een paar maanden te leven
Marina heeft een zeldzame vorm van kanker. Dit blijkt uit onderzoek van een uitzaaiing in de lymfeklier. Het gaat om een zogenaamde Neuro Endocrine Tumor (NET) en er worden plekjes gevonden op haar longen. Deze plekjes zitten helaas op een plek waar de artsen niet goed bij kunnen. Er wordt besloten om niet te opereren uit angst voor een klaplong. Marina krijgt te horen dat haar levensverwachting nog 3-6 maanden is.
Haar lymfeklieren zijn opgezet en aangedaan en haar tintelende handen en krachtverlies worden steeds erger. De artsen staan voor een raadsel. Onderzoek na onderzoek volgt. Op een gegeven moment is er gelukkig een doorbraak. Haar internist-oncoloog raadpleegt een neuroloog en die komt erachter dat in haar bloed een eiwit zit, als gevolg van de tumor, waar haar lichaam tegen vecht. Dit verklaart haar tintelende handen en krachtverlies. Dubbel pech dus.
Te ziek om naar huis te gaan
Er wordt gestart met een chemokuur. Deze slaat verbazingwekkend goed aan. Haar lymfeklieren zijn op een gegeven moment schoon. Om de plekjes op haar longen aan te pakken wordt ze bestraald. De plekjes gaan niet weg, maar blijven stabiel. Ondertussen tast het eiwit steeds verder haar handen en voeten aan en Marina belandt in een rolstoel. Ze is te ziek om naar huis te gaan en wordt opgenomen in een revalidatiecentrum.
Tegen alle verwachtingen in leeft zij na een half jaar nog steeds. Het revalidatiecentrum geeft aan dat zij niet kan blijven. Marina gaat kijken bij een verpleeghuis. “Het was daar heel mooi, maar wel een beetje duur. Maar ja, als je toch nog maar een paar maanden te leven hebt, dan maakt dat ook niet uit." Marina neemt een ook een kijkje in de gezamenlijke huiskamer waar de bewoners komen en schrikt behoorlijk: “Mijn keel sloeg er helemaal van dicht, 80% van de bewoners bestond uit demente bejaarden. Ik wilde daar niet tussen zitten.”
Gelukkig werkt een goede vriendin van Marina bij een thuiszorgorganisatie. Samen onderzoeken ze of Marina thuis verpleegd kan worden. “We hadden een heel goed gesprek. Zij zagen het wel zitten en ik ook, dus gingen we ervoor.”
Nieuwe start
Ongeveer een jaar geleden wordt Marina overgedragen naar de longarts. Haar internist-oncoloog geeft aan dat verdere behandeling niet meer nodig is omdat er geen aanwijzing zijn dat er nog tumorweefsel aanwezig is. “Ik zat in de tuin en ik zei: Wat nu? Hoe gaan we het nu doen? In mijn achterhoofd zei een stemmetje: ik ga dood. En om dan je leven opnieuw in te gaan richten, dat is best moeilijk.”
Het huis waarin ze woont is ook nog eens een klushuis. Met hulp van haar vriend en goede vrienden lukt het om stap voor stap de draad weer op te pakken. Er komt een douche beneden, een elektrische rolstoel, ze koopt een rolstoelauto en er komt ook weer een poes in huis. “Als ik toch blijf leven, dan wil ik ook graag weer kunnen doen wat ik graag wil.”
Marina is nu onder controle van haar longarts. Soms vindt zij de onzekerheid lastig. “De ene keer ben ik heel rustig en de andere keer voelt het als een tikkende tijdbom.” Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de mensen om haar heen probeert ze niet bij de pakken neer te gaan zitten. Ze doet zoveel mogelijk leuke dingen. In haar eentje en met de mensen om haar heen. Naast dat zij zich beseft dat ze 'geluk heeft gehad is ze ervan overtuigd dat haar positieve instelling en de wil om te leven haar enorm geholpen hebben om de draad weer op te pakken. “Nu ik steeds verder kom, lukt het me beter om er niet de hele tijd over na te denken. Ik kan weer dingen oppakken en gaan doen.”
Sprong in het diepe
Toen Marina jong was, maakte zij samen met een vriend regelmatig een parachutesprong. Ter ere van zijn pensioen krijgt deze vriend een tandemsprong. Het vuurtje bij Marina gaat direct branden. Samen besluiten ze om te kijken of zij ook een tandemsprong kan doen. En dat kan. Er is wel wat stress, want zelf lopen lukt niet meer en hoe krijg je dan zo’n overall aan en kom je dan zo’n vliegtuig in? Gelukkig zijn er allemaal mensen die het geen probleem vinden om haar helpen. De mensen van Skydiveteam Midden-Zeeland zeiden: “Laat haar maar meekomen, we vinden altijd wel een weg.” Marina is hen erg dankbaar dat ze dit voor haar mogelijk hebben gemaakt.”
Eind juli was het dan zover. Marina waagde de sprong in het diepe. Het enige verschil? "Vroeger sprong ze alleen en nu in tandem.”
