Lees verder
Niels heeft zelf longkanker. Hij werkte mee aan het rapport dat IKNL maakte over kanker bij jongvolwassenen. Hij vertelt wat dit voor hem betekent.
Niels Harthoorn is 23 jaar en studeert technische bedrijfskunde aan de Hogeschool Saxion en woont in de buurt in een studentenhuis met 5 huisgenoten. In de zomer van 2019 kreeg hij de diagnose longkanker stadium 4; hij zou niet meer beter worden. Hij had toen goed en wel een week zijn VWO-diploma op zak. In het algemene ziekenhuis waar Niels zijn diagnose kreeg, hoorde hij in eerste instantie dat hij waarschijnlijk niet veel tijd meer had. Maar na een second opinion in het Erasmus MC bleek dat de kanker een mutatie had waardoor doelgerichte therapie mogelijk was. Niels: ‘In een week ging het van niks aan de hand, naar heel erg ziek, naar toch weer perspectief. Het was heel onwerkelijk.’
‘Ik zat in mijn laatste jaar van de middelbare school en wilde graag gaan studeren aan de Technische Universiteit Twente,’ vertelt Niels. ‘Ik liep bij de fysio voor een knieblessure en kon weer gaan sporten. Totdat op een middag ik na 5 minuten warm-up compleet buiten adem raakte.’ De fysiotherapeut raadde hem aan om naar de huisarts te gaan. Niels: ‘De huisarts heeft 10 minuten naar mijn longen geluisterd, maar die wist ook niet wat er aan de hand was. Dus ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis om foto’s te laten maken.’ In het ziekenhuis bleek het goed mis.
‘Op de foto’s was te zien dat er erg veel vocht achter mijn longen zat. Ik moest in het ziekenhuis blijven, werd meteen naar de spoedeisende hulp gebracht,’ vertelt Niels. ‘Ze waren verbaasd dat ik überhaupt nog kon lopen.’ De artsen dachten dat er mogelijk iets mis was met Niels’ hart, maar koppelden hem ook direct aan een longarts. ‘Ze hadden een drain geplaatst om het vocht af te voeren en toen meteen weefsel afgenomen, al vertelden ze dat later pas.’ Niels lag 3 dagen lang in het ziekenhuis, zonder te weten wat er aan de hand was. ‘Totdat mijn ouders mee moesten naar het gesprek met de longarts. Toen werd verteld dat ik waarschijnlijk longkanker had. Een week later, na uitslag van het weefselonderzoek, was het zeker.’